Oparcie w Bogu

"Czy możesz zgłębić tajemnicę Boga albo zbadać doskonałość Wszechmocnego? Wyższa jest niż niebiosa - cóż poczniesz? Głębsza jest niż kraina umarłych - cóż ty wiesz?" (Job. 11:7-8)

Kim jest człowiek, aby rościć sobie odpowiedź 'tak' na takie pytania? Naturalnym jest to, że Bóg naszym życiem kieruje, nawet my często poświęcamy się Jemu na służbę, ale kiedy przychodzi zniechęcenie, trudności, kłopoty, ból to z pretensjami do Boga lecimy szybciej niż prędkość światła. Trochę kiepska to metafora, ale tak to z nami jest. Co zrobić? Doprawdy niewiele. Po prostu powinniśmy robić to, o czym mówimy przez całe "chrześcijańskie" życie - zaufać.  

"Zaiste, wszyscy, którzy nadzieję pokładają w tobie, nie zaznają wstydu. Zaznają wstydu ci, co bez przyczyny nie dochowują wiary" (Ps. 25:3)

Bądźmy z Bogiem zawsze, w smutku i radości, kiedy nam się powodzi i kiedy mamy problemy. Nie zapominajmy o nim, kiedy dookoła nas dostatek. Wiemy, to może jest banalne, ale często o tym zapominamy. Nie wyjaśnię dlaczego tak jest, po prostu człowiek to takie stworzenie, które ma różne skrzywienia, a jednym z nich to brak stałości w wierze. Ale zapewniam, że można sobie z tym poradzić. Zapewnienie moje jest poparto moim doświadczeniem, więc możecie mi zaufać. A najlepiej sami się o tym przekonać, gdyż cóż jest warte moje słowo?!

Życie z Bogiem jest piękne. Wiecie co jest najlepsze? Najfajniejsze jest to, że kiedy trwam z Bogiem w społeczności i w pewnym momencie jest jakiś problem, to wiecie co się dzieje? Nic. Dosłownie nic. Nie denerwuje się, nie panikuje, nie szukam rozwiązania... Po prostu cisza i harmonia, wewnętrzny spokój, choć to chyba "wewnętrzny pokój". Niestety nie zawsze tak jest, ale czasami się zdarzy ;) Wtedy fizycznie można dostrzec opiekę Bożą, a wszystko za - nazwijmy to - cenę, jaką jest zaufanie.

Ufaj Mu, nie zawiedziesz się.