Chrześcijaństwo okopowe

Irytuje mnie współczesna poprawność polityczna chrześcijaństwa. Mam tu na myśli szeroko pojętą izolację chrześcijan od nie-chrześcijan i częste zamykanie się w gronie własnego wyznania. Żenada. Żenada dlatego, iż Biblia wyraźnie wskazuje, iż izolacja nie powinna mieć miejsca w naszym życiu, tylko powinniśmy się cechować otwartością. Rozumiem, że co poniektórzy są chrześcijanami tylko w niedzielę między 10 a 12 w południe, a później zaprzeczają swemu chrześcijaństwu, ale ze względu na tą obłudę, nie powinniśmy w żaden sposób wypaczać przesłania Ewangelii.

Chciałbym być konsekwentny i trzeba sobie powiedzieć, że Biblia w pewnym stopniu zabrania bliskich relacji ze światem:

"Cudzołożnicy, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga." (Jk 4:4)

"Nie wprzęgajcie się z niewierzącymi w jedno jarzmo. Cóż bowiem na wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego - według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem." (2 Kor 6:14-16)

Mowa o tym, że mamy wystrzegać się świata, niewierzących, grzeszników, cudzołożników... Na pewno? Czy jest możliwe, abyśmy z takimi ludźmi się nie zadawali? Według apostoła Pawła jest to nie możliwe:

"Napisałem wam w liście, żebyście nie obcowali z rozpustnikami. Nie chodzi o rozpustników tego świata w ogóle ani o chciwców i zdzierców lub bałwochwalców; musielibyście bowiem całkowicie opuścić ten świat." (1 Kor 5:9-10)

Z grzechem zawsze się stykamy i stykać będziemy na co dzień. To normalne i jakieś izolowanie się to jakieś mrzonki! W ogóle nie wiem kto to wymyślił?! Biblia przestrzega nas nie przed ludźmi grzesznymi, ale przed identyfikowaniem się z ich poglądami czy stylem życia. Tego mamy się za wszelką cenę wystrzegać, a nie uciekać przed ludźmi, którym ewidentnie potrzebny jest Chrystus. A kto do nich z Ewangelią przyjdzie jeśli nie słudzy Chrystusa, inaczej mówiąc: My? No, a jak! Warto by spojrzeć na Jezusa i z Niego czerpać wzór. Czy Jezus zadawał się z elitą czy z 'plebsem'? Z błogosławionymi czy przeklętymi? Zazwyczaj był widziany wśród grzeszników:

"Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije; a wy mówicie: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników." (Łk 7:34)

Jadał z nimi i pił. Nigdy się nie upił, nigdy ujmy Ojcu nie przyniósł. Po prostu z nimi przebywał. Był na nich otwarty,  jako ktoś, kto przychodzi z poselstwem. Czy my takiego poselstwa nie powinniśmy mieć? Pan Jezus w pewnym sensie się z nimi asymilował, ale nigdy nie przyjął ich sposobu życia, zachowań. Przebywał z nimi, bo chciał im pomóc. Dlaczego zatem my zamykamy się na innych, na ludzi ze świata, na inne wyznania religijne. Dlaczego większość z nas ma o sobie wysokie mniemanie żyjąc w przekonaniu że tylko oni będą zbawieni, gdyż tylko oni posiedli najpełniejszą Prawdę? Totalny bezsens. Zgadzam się, że nie można być przyjacielem świata, że pewne standardy mamy trzymać. Ale jeśli Jezus - nasz Nauczyciel - to potrafił, to czemu my mielibyśmy uchybić? Powód jest jeden: chcemy usprawiedliwić się przed własnym sumieniem, aby się upijać i nie moralnie bawić.

Nie wmawiajmy sobie, że jesteśmy elitą, dla której rozmowa z grzesznikiem jest niczym innym jak tylko kalaniem się. Jeśli już trąbimy na lewo i prawo, że jesteśmy sługami to służmy: całym sobą, zawsze, wszystkim.

"Lecz Jezus im odpowiedział: Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają." (Łk 5:31)