Protokół Rozbieżności

Chrześcijaństwo, choć niby jedną religią posiadającą określone założenia, jest bardzo różnorodne. Odłamy, denominacje, frakcje, poglądy... Miliony opcji. Ciężko znaleść tych, którzy myślą tak jak 'ja'. Odkryłem, że mam z tym problem. Mama problem z ludźmi, mam problem z tych chorym systemem. Problem polega na tym, że nie mogę znaleźć swojej przystani. Nie mogę znaleźć mimo, że szukam - dość intensywnie. W moim ugrupowaniu religijnym są w sumie dwie frakcje: tzw. konserwatyści trzymający się usilnie doktryny (wiedzy) jako klucza do zbawienia, oraz tzw. liberałowie, którzy doktrynę odsuwają akcentując aspekty chrześcijańskiego życia religijnego. Bliżej mi do liberałów, ale zastanawiam się, dlaczego muszę się wogóle określać, separować od innych, szufladkować.

Czy poglądy mogą lduzi dzielić? Pewnie, że tak. Zobaczmy na nagonkę która jest w Internecie na "Świadków". Jest cały ogrom stron, który atakuje tą organizację wyjawiając wszelkie ich błędy i braki. Ostatnio i Kościół Zielonoświątkowy jest określany mianem sekty. Kto to robi? Ci, którzy mają inne poglądy, którzy są z innych odłamów i mają gorliwą miłość chrześcijańską do Boga, dlatego z jadem nienawiści atakują innych broniąc Bożych Prawd. Uścilijmy - ich (tych ludzi) Prawd Bożych... Czy zatem doktryna dzieli? Nie do końca. Ludzie się dzielą bo są małostkowi, a doktryna to dla jednych pretkst dla innych przyczyna. Ale to ludzie są powodem kłótni i sporów.

Bardzo jest to dla mnie przykre. Jest wiele dla mnie wartościowych ludzi, z którymi miałem świetny kontakt, ale owy 'protokół rozbieżności' poglądowej spowodował to, że nagle przestaliśmy mieć o czym rozmawiać. Kotakt się urwał. Tak samo jest z moją ciut dalszą rodziną - zero kontaktu. Nie mówię, może to ja jestem bydle, które patrzy z wyższością na siebie i każdy ma być po MOJEJ linii. Ale Bóg zna moje serce i wie, że ja naprawdę chce dogadać się z każdym, być fair wobec wszystkich.

"Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi!" (Rzym. 12:18)

Przesłanie wersetu jest proste - zrób wszystko co w twojej mocy, aby dogadać się z każdym. Bez względu na poglądy. Ten werset nie tyczy się współbraci chrześcijańskich, ten werset nie tyczy się pogan nie wierzących. Pawełzachęca do życia w zgodzie i pokoju z każdym: z chrześcijaninem, jak i nie chrześcijaninem, bratem w Chrystusie z takimi samymi czy innymi poglądami. A my co? A my dzielimy i interpretujemy i gadamy, i gadamy, i gadamy...

I co, naprawdę nie ma opcji dogadania się?

Jest, ale powodem wszelkich kłótni na tym czy innym tle religijnym, wszelkiej niezgody, wszelkich nieporozumień, nie są doktryny, ale nasze osobiste ego. Nasza wyższość i wyniosłość, nie pozwala nam zaakceptować naszych oponentów jak braci w Chrystusie, którzy mają inne spojrzenie na pewne zagadnienia biblijne. To my, a nie Bóg prowadzimy selekcję kto jest członkiem Ciała Chrystusa, a kto nie, kto może być zbawiony a kto nie, kto może być chrześcijaninem a kto nie.To przede wszystkim my tak robimy. Bóg nie prowadzi selekcji. Bóg selekcję na zbawionych i nie zbawionych zapowiedział w dniu Sądu, więc czemu wchodzimy w kompetencję Bożą? Dlatego, że ktoś nie wierzy w trójcę, ja go będę uważał wroga, nie będę z nim rozmawiał... Jak się o tym mówi, to brzmi to niewątpliwie głupio, nie mniej my tak czynimi.

Pełen lęku jestem. Lęku o przyszłość.

Duchowa Banicja

Czasami jest tak, że sprawy duchowe są jednymi z wielu, albo wcale ich nie ma. Jesteśmy przytłoczeni sprawami doczesności (codzienności) i Bóg jest w naszym życiu, ale gdzieś indziej, schowany. Ewidentnie nie jest naszym numerem jeden już. Przyczyny w moim życiu tego są dwie: bardziej troszczę się o sprawy dzisiejszego materialnego bytu oraz mój grzech słabości.

Co do pierwszej opcji, to jest to stosunkowo proste. Czas poświęcamy na prace i osobiste rozrywki, Boga traktując tym samym nie poważnie - zwracając się do Niego wtedy kiedy jest nam potrzebny. Dziś śmiało mogę powiedzieć, że pracuje na dwóch etatach. W firmie, jako zwykły pracownik gdzie mam umowę o pracę oraz w firmie, jako prezes (założyłem działalność gosp.) Ktoś spyta, po co mi tyle? Mam plan, aby firma się rozwinęła i skupiłbym się na niej, ale dziś to jest plan. Dla przykładu dziś jest pierwszy dzień, kiedy się firmą nie zajmuje. A co robię? Piszę chrześcijańskiego bloga. Teraz przynajmniej wiem, co poświęcam na co. Nie powiem, zaprząta to moją głowę i modlitwa jest inna. Właśnie, nie potrafię tego wyjaśnić, ale wszystko nie wygląda tak różowo jak powinno. Mam tu na myśli tylko i wyłącznie osobistą relację z Bogiem. Powiedzmy, że są zakłócenia w odbiorze i nadawaniu 'duchowych fal'.

Druga sprawa to grzech. Wiecie, ap. Paweł mówi, że jak sumienie nas potępia to jest kiepsko, gdyż czynimy coś co w naszym sumieniu jest złe - a wcale nie musi dotykać sumień innych. Kwestia w pełni indywidualna. I ja tak mam, kiedy zdarzy mi się - nazwijmy to poprawnie politycznie - zbłądzić. Tak, to dobre słowo. Nie oddaje w pełni tego kim jestem i jaki jestem, więc z rana nie będę miał doła od razu... Więc jeśli zgrzesze, to co Bóg na to? Historia uczy, że do pewnego momentu, Bóg przymknie na to oko, ale bardzo szybko - przy wielokrotności czynu zabronionego - te litościwe spojrzenie zamienić może się w karę.

Wnioskuje to po dość bogatej biblijnie historii Izraela. Izraelczycy, grzeszyli i nie dochowywali wierności już na wejściu do Kanaanu. I grzeszyli zawsze. Czasami mniej, czasami więcej, ale zawsze 'drażnili' Boga. Oczywiście po rozbiciu Izraela na Juda i Izrael te grzechy były coraz częstrze i śmielsze, ale fakt faktem, że nie dochowywali wierności Bogu. Nie mniej zobaczmy, ile wieków upłyneło, zanim Bóg Izraela ukarał, zanim przyszedł Nabuchodonozor. Oczywiście wszcześniej też były kary, ale to w sumie były rózgi. Najazd Babilonu i ich niewola, to dopiero była kara. Ale po jakim czasie... Ile Bóg zniósł, ile mógł wycierpieć w swym sercu, aż powiedział 'dość'. Jest to poprostu piękne. Bóg daje zasady i człowiek dobrowolnie chce je wypełniać, ale czasami - mówiąc delikatnie - nie spełnia ich. Bóg nie pali się do karania. Czeka. Daje czas. Człowiek, nie zawsze z tego korzysta, a wtedy są baty.

"Powiedz im: Na moje życie! - wyrocznia Pana Boga. Ja nie pragnę śmierci występnego, ale jedynie tego, aby występny zawrócił ze swej drogi i żył. Zawróćcie, zawróćcie z waszych złych dróg! Czemuż to chcecie zginąć, domu Izraela?" (Ez. 33:11)

Dlatego, jak jest się grzesznikiem, nie można mieć dostępu do Boga. Nie ma z Nim społeczności i relacja jest zaburzona. Bóg opiekował się Izraelczykami jak byli w niewoli, na pewno nie zapomniał o nich, ale ta relacja nie była już taka sama. Był między nimi mur. Dziś mam podobnie. Choć może da Bóg, że ten mur będzie się już kruszył. Bóg nie może zadawać się z tymi, którzy są nie czyści. Żeby przyjść do Boga, trzeba się przygotować.

Ok. Upadłem. Zgrzeszyłem. Dostałem Baty. Bóg mnie ukarał. I co, koniec? Nie wydaje mi się. Patrzmy konsekwentnie na historię Izraela. Oni wrócili z niewoli. Mało tego, Bóg dał Ezechielowi wizję nowej Świątyni. Także, Bóg zamierzał odbudować z Izraelem to, co oni zniszczyli: osobistą relacje.

Dlatego uważam, że taka banicja mi się należy i nie mogę mieć pretensji do nikogo innego, jak tylko do siebie. Nie mniej, chciałbym już wrócić i usiąść choćby na najniższym stopniu u wejścia do Świątyni.

"Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników." (Ps 84:11)

Drugie Przykazanie w XXI wieku

"Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań." (Wj. 20:3-6)

Drugie z 10 fundamentalnych Boskich Prawd. Szalenie proste. Prosta zasada, wytyczne, konsekwencje. Ale prostota tego Przykazania już minęła. Teraz znaczenie tego aspektu Bożego prawa jest inne. Co prawda, znajdą się religie - nawet chrześcijańskie - które czynią sobie figurki i obrazki i klękają przed nimi, nie mniej jednak jest głębsze wypełnienie tych słów, aniżeli dosłowne klękanie przed dziełem rąk.

Kto jest Twoim Bogiem? Chrześcijanin powie, że PAN. Ale tylko tak powie. Ja też tak powiem. Aby odpowiedzieć na to pytanie szczerze, należy zadać sobie kilka pytań pomocniczych. Mianowicie, warto zastanowić się komu/czemu poświęcam większość swego czasu? Co/kto jest mi najbliższe? Z czym/kim jestem związany na tyle silnie, że nie potrafiłbym z tego zrezygnować? Jeżeli odpowiedzią na wszystkie pytania jest Bóg, to doprawdy, nie ma stresu. Przynajmniej tego przykazania nie łamiemy. Ale jeśli odpowiedz są inne, rozbieżne, to mamy problem i to poważny. Nie mówię tutaj o obowiązkach. Mam tu na myśli akcenty, priorytety, wolny czas. Ze smutkiem to mówię, ale ja mam innych bogów. Żyjąc sobie spokojnie, gdzieś się zagubiłem - mówiąc delikatnie - i teraz otrzeźwiałem. Bolesne doświadczenie, bo okazało się, że dla Boga nie jestem w stanie poświęcić wszystkiego. Albo jestem, tylko cały czas kłócę się z samym sobą.

Zrozumiałem, choć lepszym słowem jest 'doświadczyłem' uczucia, które miał pewien młodzieniec.

"A oto zbliżył się do Niego pewien człowiek i zapytał: «Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?» Odpowiedział mu: «Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania». Zapytał Go: «Które?» Jezus odpowiedział: «Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego, jak siebie samego!» Odrzekł Mu młodzieniec: «Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?» Jezus mu odpowiedział: «Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!» Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości." (Mt 19: 20-22)

Dlaczego Jezus powiedział mu tylko o bogactwie? Dlaczego to bogactwo było tym ostatnim detalem, które podkreślił Jezus? Bo akurat ten młodzieniec, miał wielkie zamiłowanie do bogactwa. ta miłość była o tyle silna, że mogła konkurować z miłością do Boga, a może wręcz przewyższała ją. Młodzieniec, odchodząc od Jezusa powiedział: za dużo oczekujesz ode mnie. Kto wie, może się zreflektował w przyszłości, ale pierwsza reakcja, świadczy o wszystkim. W moim przypadku, można powiedzieć było tak samo, choć sprawa nie rozbija się o kasę.

Pytanie jest następujące: ile Bogu jestem w stanie poświęcić? Pierwsza reakcja to pertraktacje, negocjacje. Druga to znalezienie kompromisu. Może to nie kompromis, a lepsze zrozumienie Bożej woli? A może faryzejskie usprawiedliwianie się. Dużo tych wątpliwości. Jest to przygnębiające. Ale tylko modlitwa, może mi pomóc. A nie tylko mi, Tobie też.

"Starajcie się o pokój ze wszystkimi i o uświęcenie, bez którego nikt nie zobaczy Pana." (Hbr. 12:14)

Zaufane czekanie

Grupka Izraelitów, którzy po licznych klęskach i porażkach nie wiedzą co mają robić, pyta się Boga poprzez proroka Jeremiasza, co mają robić. Bóg objawia im swoją wolę, tym samym, można powiedzieć: Bóg odpowiada na ich modlitwy. Ale....

"Po upływie dziesięciu dni Pan skierował do Jeremiasza słowo" (Jr 42:7)

10 dni. Tyle czasu trwała chwila oczekiwania na odpowiedź. Dlaczego aż tyle? Czy Bóg musiał się zastanowić, rozważyć wszystka "za" i "przeciw"? Kontekst 42 rozdziału Jeremiasza mówi nam wiele a i po części odpowiada na to pytanie. Otóż faktycznie Izraelici, po zamordowaniu namiestnika Babilonu, nie wiedzieli co mają zrobić: uciec do Egiptu czy pozostać w Judei. Bóg powiedział, aby zostali, oni mimo że zapytali Boga i mimo, że Bóg im odpowiedział, zrobili swoje: uciekli do Egiptu. Po co pytali? Są dwie opcje: pierwsza jest taka, że wiedzieli co chcą robić, ale uznali, że "wypada" zapytać. Druga opcja jest taka, że przez te 10 dni w oczekiwaniu i niepewności, z pewnością trwały rozmowy i dojrzewała decyzja. Decyzja emigracji. Bóg miał sprzeczny pogląd z Judejczykami i mimowolnie powstałą próba dla uciekinierów: kogo chcą słuchać Boga czy samych siebie.

Te 10 dni, to okres wątpliwości, niepewności, szukania rozwiązania wszędzie tylko nie w Bogu. Zabrakło im wiary w Boga, ufności, aby tyle czekać. Spodziewali się, że dziś pytanie - dziś odpowiedź. A Bóg kazał im czekać. A kiedy przemówił, już Go nie potrzebowali, gdyż zdołali na spokojnie omówić cały plan, wszystkie ewentualności, skutki i przygotować się na wszystkie możliwe warianty. Zapytali Boga pod wpływem impulsu.

Od tamtych wydarzeń wiele się nie zmieniło. Pytamy i prosimy Boga o różne rzeczy w naszych modlitwach. I nie ma odpowiedzi za 5 minut. Więc modlimy się o to dłuższy czas, częściej. Powtarzamy się, "przypominamy" i czekamy dalej. To może budzić w nas flustrację. Prosząc Boga o coś i jednocześnie czekając na pozytywne rozpatrzenie sprawy myślimy. Cały czas myślimy. Rozważamy wszystkie opcje i klaruje się nam w głowie rozwiązanie. Z czasem nawet się do Niego przekonowujemy. Nagle całkiem niepodziewanie, mamy rozwiązanie "samo z siebie" i powstaje pytanie za jaką opcją pójdziemy, komu bardziej ufamy: Bogu czy sobie?

To, że Bóg każe sobie czekać, ma swoje uzasadnienie. Może tego nie rozumiemy, może wręcz się z tym nie zgadzamy, ale to jest kwestia czystego zaufania. Bóg zaufania od nas oczekuje. Oczekiwanie na Boże rozwiązanie naszych spraw, to praktyczny przejaw naszej pobożności.

Prawy sierpowy

Może przesadzam z symbolizmem, ale faktycznie różne powórnania mnie się zaczynają imać. Chrześcijaństwo to ring, gdzie jest dwóch zawodników, tym pierwszym jestem ja, tym drugim... też ja. I nadal uważam że nie jestem schizofrenikiem.

Otóż ten oponent, to wszystkie moje złe cechy, moje przyzwyczajenia, moje nawyki, moje słabości i uległości - wszystko to, co prawdziwy chrześcijanin chciałby usunąć ze swojego życia. Tak, brzmi to bardzo pięknie a rzeczywistość jest jaka jest.

Próbuje walczyć. Starać się. Ale, wystarczy abym garde opuścił i tak mi się samemu sobie przyrżnie.... Że jestem w amoku kilka tygodni. Nie, nie ma w tym przesady. Pisałem jakiś czas temu o metodach działania szatana, że odciąga ludzi od Boga kiedy ten zgrzeszy, kiedy czuje, że upadł, że znów się posypało... Naprawdę ciężko jest się podnieść. Przynajmniej mi. Ubolewam nad faktem, że nie ma kto mnie pociągnąć, zmotywować, powiedzieć: "everything gonna be alright!" Może to takie użalanie się nad sobą, do niczego nie prowadzące. Albo mimo moich skończonych 25 lat, jestem na poziomie 16 latka, który nie umie się za siebie wziąść. Nie wiem.

Wiem, że stoje w miejscu. Że nie ma owoców, nie ma efektów, od lat. I nie potrafię nic z tym zrobić. Brak konsekwencji, motywacji, wytrwałości. Jeżeli się nie staram, Bóg nie patrzy na mnie jak 'owocnego' sługę. Dlatego, tak naprawdę, mogę mieć pretensję tylko i wyłącznie do siebie.

Wielu z nas wielokrotnie mówi, że Boga nie ma, że nie słucha modlitw, że jesteśmy opuszczeni, grzeszni, nieczyści. Wszystkie takie teksty poniżające nas samych wynikają z tego, że chcielibyśmy widzieć efekty naszego chrześcijaństwa, a ich brak. Nie dokońca bym się zgodził z "zaniżonym poczuciem własnej wartości", ale właśnie zdołowaniem wynikającym z braku Chrystusa.

Brzmi to paradoksalnie, ale ile jest Chrystusa w Chrześcijaństwie? Ile jest Chrystusa w moim sercu? Bóg powiedział, Jozuemu, aby ten zawsze chodził z Nim - Z A W S Z E. A my? Praca, dom, praca, dom, relax, relax... A Chrystus? Dopiero w niedzielę... Nie. To nie tak ma wyglądać.

Chciałbym kochać Boga całym sercem. Chciałbym, wiedzieć, że robie wszystko co jest możliwe, aby z Nim być. Jedynie co wiem, to to, że nic nie robie. Stoje w miejscu.

Dlaczego brak efektów? Bo w ringu moje stare "ja" jest silniejsze wtedy, kiedy rezygnuje z rad mojego sekundata - Jezusa.

W tym wypadku wyznaję filozofię egocentryzmu: wszystko możemy my w Chrystusie zbudować, albo wszystko możemy my sami zniszczyć.

Który raz o tym piszę...?

Moja Częsta Modlitwa...

Psalm 25

1 Dawidowy.

Ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę,

2 mój Boże,

Tobie ufam: niech nie doznam zawodu!

Niech moi wrogowie nie triumfują nade mną!

3 Nikt bowiem, kto Tobie ufa, nie doznaje wstydu;

doznają wstydu ci, którzy łamią wiarę dla marności.

4 Daj mi poznać drogi Twoje, Panie,

i naucz mnie Twoich ścieżek!

5 Prowadź mnie według Twej prawdy i pouczaj,

bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca,

i w Tobie mam zawsze nadzieję.

6 Wspomnij na miłosierdzie Twe, Panie,

na łaski Twoje, co trwają od wieków.

7 Nie wspominaj grzechów mej młodości
ale o mnie pamiętaj w Twojej łaskawości
ze względu na dobroć Twą, Panie!
8 Pan jest dobry i prawy:
dlatego wskazuje drogę grzesznikom;
9 rządzi pokornymi w sprawiedliwości,
ubogich uczy swej drogi.
10 Wszystkie ścieżki Pana - to łaskawość i wierność
dla tych, co strzegą przymierza i Jego przykazań.
11 Przez wzgląd na Twoje imię, Panie,
odpuść mój grzech, a jest on wielki.
12 Kim jest człowiek, co się boi Pana?
Takiemu On wskazuje, jaką drogę wybrać.
13 Będzie on przebywał wśród szczęścia,
a jego potomstwo posiądzie ziemię.
14 Pan przyjaźnie obcuje z tymi, którzy się Go boją,
i powierza im swoje przymierze.
15 Oczy me zawsze zwrócone na Pana,
gdyż On sam wydobywa nogi moje z sidła.
16 Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mną,
bo jestem samotny i nieszczęśliwy.
17 Oddal uciski mojego serca,
wyrwij mnie z moich udręczeń!
18 Spójrz na udrękę moją i na boleść
i odpuść mi wszystkie grzechy!
19 Spójrz na mych nieprzyjaciół: jest ich wielu
i gwałtownie mnie nienawidzą.
20 Strzeż mojej duszy i wybaw mnie,
bym się nie zawiódł, gdy się uciekam do Ciebie.
21 Niechaj mnie chronią niewinność i prawość,
bo w Tobie, Panie, pokładam nadzieję.
22 Boże, wybaw Izraela
ze wszystkich jego ucisków!

Amen

Mój Hymn Miłości

Wiara - to nie zwodnicza ślepota.
Wiara - to nie żadna ciemna grota.
Wiara - to pewność w ludzkiej niedoli.
Wiara - to moc czynienia Bożej woli.

Nadzieja - to nie matka człowieka głupiego.
Nadzieja - to nie głębia serca morskiego.
Nadzieja - to pokój serca na te czasy.
Nadzieja - to życioe z Bogiem po wszeczasy.

Miłość - to nie tylko puste słowo.
Miłość - to nie jest kupione złoto.
Miłość - to siła, potęga i władza.
Miłość - tym Bóg ludzi nagradza.

Trzy słowa: dziś płytkie, słabe, małe...
Przez nie wielu doceniane.
Jak trudno wierzyć im,
Że to fundament Jezusa krwi.

Niepołomice 2012,
Ł.